3. Ceza Dairesi 2021/15483 E. , 2021/11605 K.
İNCELENEN KARARIN;
Mahkemesi :Ceza Dairesi
İlk Derece Mahkemesi : ... 25. Ağır Ceza Mahkemesinin 07.05.2019 tarih ve 2017/919 - 2019/176 sayılı kararı
Suç : Silahlı terör örgütüne üye olma
Hüküm : 1-TCK'nın 314/2, 3713 sayılı Kanunun 5/1. TCK’nın 62, 53, 58/9 ve 63 maddeleri uyarınca mahkumiyet hükmüne yönelik istinaf başvurusunun esastan reddi,
2-Silahlı terör örgütüne üye olma suçundan mahkumiyete ilişkin istinaf başvurusunun esastan
reddine yönelik yapılan temyiz başvurusunun CMK’nın 296/1 maddesi uyarınca reddine ilişkin 10.06.2021 tarihli ek kararı
Bölge Adliye Mahkemesince verilen hüküm temyiz edilmekle;
Temyiz edenin sıfatı, başvurunun süresi, kararın niteliği ve temyiz sebebine göre dosya incelendi, gereği düşünüldü;
Sanık hakkında silahlı terör örgütüne üye olma suçundan kurulan hükmün temyiz süresinin geçmesinden doğan sonuçları kaldırmak için başvurulan eski hale iade istemi üzerine değerlendirme yapma ve karar verme yetkisinin CMK'nın 42/1. maddesi uyarınca Yargıtaya ait olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
Ceza Muhakemesi Kanununun 298. maddesinin, “Yargıtay, süresi içinde temyiz başvurusunda bulunulmadığını, hükmün temyiz edilemez olduğunu, temyiz edenin buna hakkı olmadığını ya da temyiz dilekçesinin temyiz sebeplerini içermediğini saptarsa, temyiz istemini reddeder” şeklindeki hükmü ve 7201 sayılı Tebligat Kanununun 11/1 maddesinde yazılı olduğu üzere “vekil vasıtasıyla takip edilen işlerde tebligat vekile yapılır” hükmü karşısında;
Sanığın ... 25. Ağır Ceza Mahkemesinin 07.05.2019 tarihli kararıyla silahlı terör örgütüne üye olma suçundan TCK'nın 314/2 maddesi gereğince sonuç olarak 7 yıl 6 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verildiği, kararın sanık müdafiinin istinaf başvurusu üzerine ... Bölge Adliye Mahkemesi 4. Ceza Dairesine gönderildiği, anılan Dairece dosya üzerinden yapılan inceleme sonucunda 29.04.2021 tarih... K. sayılı ilamı ile istinaf başvurusunun esastan reddine karar verildiği, kararın elektronik tebligat yoluyla 17.05.2021 tarihinde sanık müdafiinin e-posta adresine gönderildiği ve mevzuat gereği belirlenen süre sonunda 22.05.2021 tarihinde otomatik olarak okundu sayılarak sanık müdafiine usulüne uygun olarak tebliğ edildiği, yasal süresi içerisinde temyiz kanun yoluna başvurulmaması nedeniyle 30.06.2021 tarihinde kesinleştiği, sanık müdafiinin 08.06.2021 tarihli temyiz dilekçesinin yasal süresinden sonra verildiği, 19.07.2021 tarihli dilekçesi kapsamında sunduğu eski hale getirme isteminin de yerinde olmadığı anlaşılmakla; süresinden sonra yapılan temyiz talebinin reddine ilişkin verilen ek karar usul ve kanuna uygun bulunduğundan temyiz talebinin CMK’nın 298. maddesi gereğince reddiyle ek kararın ONANMASINA, 28.02.2019 tarihinde yürürlüğe giren 20.02.2019 tarih ve 7165 sayılı Kanunun 8. maddesiyle değişik 5271 sayılı Kanunun 304. maddesi uyarınca dosyanın ... 25. Ağır Ceza Mahkemesine, kararın bir örneğinin bilgi için ... Bölge Adliye Mahkemesi 4. Ceza Dairesine gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 20.12.2021 tarihinde üye ...'ın Tebligat Kanunu 11. maddesi gereğince sanığa tebligat yapılmasının zorunlu olduğu yönündeki karşı oyu ve oy çokluğu ile karar verildi.
KARŞI OY:
Sanık ... hakkında ... 25. Ağır Ceza Mahkemesi tarafından Silahlı terör örgütüne üye olmak suçundan yapılan yargılama sonucunda TCK'nın 314/2, 3713 sayılı yasanın 5/1, TCK'nın 53, 58/9, 63 ve 62 maddeleri gereğince sonuç olarak 7 yıl 6 ay hapis cezası ile cezalandırıldığı, kararın istinaf başvurusu üzerine; ... Bölge Adliye Mahkemesi 4. Ceza Dairesinin 29.04.2021 tarihli... K. sayılı ilamı ile istinaf başvurusunun esastan reddine karar verilmiştir.
Kararın temyiz edilmesi üzerine Dairemizce yapılan inceleme sonucunda 'Ceza Muhakemesi Kanunun 298. Maddesinin, 'Yargıtay, süresi içinde temyiz başvurusunda bulunulmadığını, hükmün temyiz edilemez olduğunu, temyiz edenin buna hakkı olmadığını ya da temyiz dilekçesinin temyiz sebeplerini içermediğini saptarsa, temyiz istemini reddeder' şeklindeki hükmü ve 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 11/1 maddesinde yazılı olduğu üzere 'vekil vasıtasıyla takip edilen işlerde tebligat vekile yapılır' hükmü karşısında; yasal süresi içerisinde vekile tebligat yapıldığı halde süresi içerisinde temyiz talebinde bulunulmadığı, 19.07.2021 tarihli eski hale getirme isteminin de yerinde olmadığı' anlaşılmakla temyiz isteminin reddine karar verildiği,
Dosya içerisinde bulunan sanığın sunduğu 16.07.2021 tarihli dilekçe gereğince dosyasının Yargıtaya temyize gönderilmesi gerektiği, CMK kapsamında kanun yollarından herhangi bir feragatinin bulunmadığı, sanık müdafiinin gerekçeli kararın kendisine tebliğ edilmesine rağmen temyiz süresini kaçırdığı, hakkında verilen cezanın temyiz incelemesi geçirmeksizin kesinleştiği, infazının durdurulmasını talep ettiği tespit edilmiştir.
Karara muhalefet etmemizin hukuki sebepleri;
Sayın çoğunluk ile aramızdaki uyuşmazlığın temeli müdafii bulunan sanık hakkında gıyapta verilen Bölge Adliye Mahkemesi kararının sanığa tebliğinin gerekip gerekmediği hususu ile eğer tebliğ edilecekse temyiz süresinin ne zaman başlayacağı, temyiz süresinin başlangıcının müdafiiye yapılan tebligat tarihinden mi yoksa sanığa yapılan tebligat tarihinden itibaren mi başlayacağı veya her biri için kendisine yapılan tebligattan itibaren mi başlayacağı hususudur.
Uygulamada Yargıtay İ.B.B.G.K'nın 10.07.1940 tarih ve 07/75 nolu kararları ile Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 16.09.1985 tarih ve 178/361 nolu yine 26.05.1986 tarih 561/295 nolu kararlarına göre; müdafii bulunan sanıklar yönünden tebligatın sanığın müdafiine yapılacağı bu hususun müdafiinin görevi içinde bulunduğu dolayısıyla yoklukta tefhim olan kararın vekile tebliğ edilmesi gerektiği ayrıca sanığa yapılan tebligatın hukuksal geçerliliğinin bulunmadığı karar altına alınmıştır.
Özellikle yukarıda zikredilen Ceza Genel Kurulu kararları dayanak olarak 1940 tarihli İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulunun kararını ve Tebligat Kanununun 11. maddesini göstermişlerdir.
Hal böyle olunca özellikle Tebligat Kanunu 11. maddesinin yeniden gözden geçirilmesinde fayda bulunmaktadır. Bu gözden geçirme yapılırken özellikle yukarıda zikredilen içtihadı birleştirme kararından sonra Tebligat Kanunu 11. maddesinde 06.06.1985 tarihinde 3220 sayılı Yasa ile yapılan değişikliğin dikkate alınması gerekmektedir.
Tebligat Kanunu 11. maddesine göre; 'Vekil vasıtasıyla takip edilen işlerde tebligat vekile yapılır, vekil birden çok ise bunlardan birine tebligat yapılması yeterlidir. Eğer tebligat birden fazla vekile yapılmış ise bunlardan ilkine yapılan tebliğ tarihi asıl tebliğ tarihi sayılır. Ancak Ceza Muhakemeleri Usulu Kanunun kararların sanıklara tebliğ edilmelerine ilişkin hükümleri saklıdır.' düzenlemesi yer almaktadır.
Günümüze kadar gelen yerleşik uygulamanın temelini oluşturan bu maddeye göre vekil ile takip edilen işlerde tebligat vekile yapılacaktır. Ancak 06/06/1985 tarih ve 3220 sayılı Yasa ile değişik son düzenlemesine göre ceza yargılamasında kararların sanıklara tebliğ edilmelerine ilişkin hükümler saklı tutulmuştur. Buradan çıkacak sonuç müdafii ile takip edilen bir davada tebligatın sanıklara yapılmasına ilişkin ayrıksı bir düzenleme söz konusudur. Bu durumda halen yürürlükte bulunan 5271 sayılı CMK'nın kararların sanıklara tebliğine ilişkin hükümlere gözatmak gerekecektir.
Ancak bu hükümlere geçmezden evvel Tebligat Kanununun 11. maddesinde 3220 sayılı yasa ile yapılan değişikliğin madde gerekçesine bakmak yerinde ve faydalı olacaktır.
3220 sayılı Yasanın 5. maddesi ile değişik Tebligat Kanunu 11. maddesinde yapılan değişikliğin gerekçesi şu şekildedir. 'Diğer taraftan Ceza Muhakemeleri Usulu Kanununun 'kararların tefhim ve tebliğ' başlığını taşıyan 33. Maddesinde ilgililerin yüzüne karşı verilen kararların tefhim olunacağı ve diğer kararların tebliğ edileceği esası kabul edilmiştir. Görülüyor ki her hükmün ilgiliye bildirilmesi CMUK'nın ana ilkelerinden birisini oluşturmaktadır. Kanun koyucu bu konuda çok hassas davranmış, ilgililerin kanuni haklarını kullanabilmeleri için sanıkların karar ve hükümlerden haberdar edilmelerini öngörmüştür. Hal böyleyken Hukuk Usulu Muhakemeleri Kanunun eski 124 maddesinin mukabili olan tebligat kanununun 11. maddesinde geçen vekil kavramı çoğu zaman müdafi kavramı ile aynı mahiyette telakki edilmekte, bu nedenle ceza yargılamasında tebligat bakımından birbirinden farklı uygulamalara ve hatalı sonuçlar doğmasına sebep olmaktadır. Bilindiği gibi hukuk yargılamasındaki vekil ile ceza yargılamasındaki müdafi kavramları birbirinden farklıdır. Vekil, müvekkilden ayrı ve bağımsız bir statüye sahip değildir, bağımlıdır. Temsil ettiği kişinin talimatı ile hareket eder ve onun yokluğunda onun yerine geçer, müdafii ise, yalnızca ceza davasında söz konusudur. YCGK'nın 25/12/1978 gün ve 427507 sayılı kararında da belirtildiği üzere; duruşma vekil için değil sanık için yapılmaktadır, akıbeti de sanığın özgürlüğü veya mali durumu ile kısacası şahsı ile ilgili bulunmaktadır. Bu itibarla ceza davalarında kararların sanıklara tebliğ edilmesine gerek görmemek, müdafine yapılan tebliğ geçerli saymak adalet ilkeleri ile bağdaştırılamayacak durumdur. İşte yukarıda belirtilen görüşlerin ışığı altında uygulamaya açıklık getirmek için 11. maddenin 1. Fıkrası yeniden düzenlenmiştir.'
Görüldüğü üzere Tebligat Kanununun 11. maddesinde yapılan değişiklik münhasıran kararların sanıklara tebliğ edilmesini sağlamak amacıyla yapılmış olup, bu husus gerekçede açıkça yer almıştır. Dolayısıyla bu madde gerekçe gösterilerek müdafiye yapılan tebligatın yeterli olduğunu kabul etmek hukuken mümkün değildir. Zira ceza muhakemesinde hukuk muhakemesinden farklı olarak müdafii sanığın temsilcisi değildir, onun yerine geçemez. Gerek müdafii gerekse sanık birbirlerinden ayrı sujeler olduğundan kararların hem sanıklara hem de müdafilerine tebliği gereklidir.
Tebligat Kanununun 11. maddesinde yer alan 'Vekil vasıtasıyla takip edilen işlerde tebligat vekile yapılır, kuralı esas itibarıyla gerekçede yazıldığı gibi Hukuk Muhakemelerinde geçerli bir düzenlemedir. Tebligat Kanununun 11. maddesinde 3220 sayılı yasanın 5. Maddesinde yapılan değişiklikte; '...Ancak Ceza Muhakemeleri Usulu Kanunun kararların sanıklara tebliğ edilmelerine ilişkin hükümleri saklıdır.' düzenlemesiyle münhasıran kararların sanıklara tebliğ edilmesini sağlamak amacıyla bir yasal değişiklik yapılmıştır; çünkü Ceza Muhakemeleri Kanununda hukuk muhakemesinden farklı olarak müdafii sanığın yerine geçemez. Duruşma vekil için değil sanık için yapılmaktadır. Akıbeti de sanığın özgürlüğü veya malul durumuyla kısacası şahsıyla ilgili bulunmaktadır. Ceza Muhakemeleri Kanununda gerek müdafii gerekse sanık birbirinden ayrı sujeler olduğundan kararların hem sanıklara hem de müdafilere tebliği gereklidir.
5271 sayılı CMK'da kararların sanıklara tebliğine ve kararlara karşı kanun yoluna başvurmaya ilişkin hükümler şu şekilde düzenlenmiştir.
CMK 35/2 'koruma tedbirlerine ilişkin olanlar hariç, aleyhine kanun yoluna başvurulabilecek hakim veya mahkeme kararları hazır bulunamayan ilgilisine tebliğ olunur.' CMK 35/3 'ilgili taraf serbest olmayan bir kişi veya tutuklu ise tebliğ edilen karar kendisine okunup anlatılır.' şeklindedir.
Ceza yargılamasının asıl sujesi, tarafı sanık olduğuna göre buradaki 'ilgili' den kastedilenin sanık veya katılan olduğu kuşkusuzdur. Kanun bu maddesi ile aleyhine kanun yoluna başvurulabilecek bir kararın yoklukta verilmesi durumunda ilgilisine tebliğ edilmesini zorunlu kılmıştır.
CMK 260/1 'hakim ve mahkeme kararlarına karşı Cumhuriyet savcısı, şüpheli, sanık ve bu kanuna göre katılan sıfatını almış olanlar... için kanun yolları açıktır.',
CMK 261 'avukat müdafiliğini veya vekilliğini üstlendiği kişilerin açık arzusuna aykırı olmamak koşuluyla kanun yollarına başvurabilir.' hükümlerine yer vermiştir.
Bu iki maddenin düzenlemesi beraber değerlendirildiğinde kanun yoluna başvurma hakkı aslen sanığa tanınmış bir haktır. Avukat ise sanığın açık arzusuna aykırı olmamak koşuluyla kanun yoluna başvurabilecektir. Hal böyle olunca asıl hak sahibine kararın tebliğ edilmesine gerek olmadığını düşünmek bu hukuki düzenlemelerle bağdaşmayacaktır.
Yine CMK 263 maddesinde tutuklu bulunan sanığın ne şekilde kanun yollarına başvurabileceği ayrıntılı bir biçimde hüküm altına alınmıştır. Özellikle tutuklu sanıklara kararların tebliği hususu ile bu sanıkların kanun yollarına başvuru usulleri CMK'da ayrıntılı bir şekilde düzenlenmiş, kanun koyucu bu hususlara azami bir ehemmiyet atfedmiştir.
CMK 291 maddesinde ise temyiz isteminin süresi ve usulu düzenlenmiş bu maddede de tutuklu bulunan sanık hakkında CMK'nın 263. maddesi hükmünün saklı olduğu belirtilmiştir.
CMK 291/2 maddesinde ise 'Hüküm, temyiz yoluna başvurma hakkı olanların yokluğunda açıklanmışsa süre tebliğ tarihinden başlar' hükmüne yer verilmiştir.
Bu iki fıkra beraber değerlendirildiğinde sanığa gıyapta verilen hükümlerin ne şekilde tebliğ edileceği CMK 263 maddesine atıf yapılarak düzenlenmiş temyiz yoluna başvurma hakkı olanların yokluğunda verilen kararlara karşı temyiz süresinin tebliğ tarihinden itibaren başlayacağı belirlenmiştir. Hükmü temyiz etme yetkisi olanlar arasında sanık da bir suje olarak sayılmış olduğuna göre sanığa hükmün tebliğinin gerekmediği veya tebliğ gerekse bile bu tebliğ tarihine göre temyiz süresinin başlamayacağını savunmak kanunun emredici hükümlerine aykırılık oluşturacaktır.
Diğer taraftan CMK 295/2 maddesi 'temyiz sanık tarafından yapılmış ise ek dilekçe kendisi veya müdafii tarafından imza edilerek verilir.' hükmünü getirmiştir. Bu hükümden de anlaşılacağı üzere yasamız müdafii bulunsa bile sanığın da temyize hakkı olduğunu, bu hakkın müdafiinden ayrı ve bağımsız olduğunu, kendi başına sanığın bu hakkı kullanabileceğini kabul etmiştir. Bu itibarla bu hakkını kullanabilmesi için sanığa yokluğunda verilen kararın tebliğ edilmesi ve bu tebliğ tarihine göre temyiz süresinin başlatılması bir zorunluluktur.
Özellikle ceza yargılaması sistemimize istinaf kanun yolunun girmesi ile birlikte bu husus daha da önemli hale gelmiştir. Zira istinaf kanun yolunda Bölge Adliye Mahkemelerince çoğunlukla duruşma açılmaksızın dosya üzerinden karar verilmekte ve verilen kararların tebliğ edilmesiyle temyiz süreci başlamaktadır. Bu itibarla sadece sanık müdafiine tebligat yapılmasını yeterli görmek ve bu tebligat tarihine göre temyiz süresini başlatmak ve sürenin ilgili müdafii tarafından kaçırılması durumunda temyiz isteminin reddine karar vermek yasamızın açık hükümlerine aykırı olduğu gibi hakkaniyet kurallarına da açıkça aykırılık taşımakta ve uygulamada çok ciddi hak kayıplarına yol açmaktadır.
Yukarıda değinilen kanun maddeleri bir bütün olarak değerlendirildiğinde müdafii olup olmadığına bakılmaksızın aleyhine kanun yoluna başvurulabilecek kararların sanıklara tebliğ edilmesi zorunluluğu ortaya çıkmaktadır. Yine yasanın mantığına göre kanun yollarına başvurma hususunda asıl yetki sanığa aittir. Müdafii sanığın açık arzusuna aykırı olmamak şartıyla kanun yollarına başvurabilecektir. Sanığın gerek kanun yollarına başvuru hakkını kullanması gerekse müdafiine kanun yoluna gidip gitmeyeceği hususunda arzusunu iletmesi için hakkındaki kararın ne olduğunu bilmesine ihtiyaç duyulmaktadır.
Yukarıda açıklanan gerekçelerle; özellikle Tebligat Kanununun 11. maddesinin 3320 sayılı Yasa ile değişik düzenlemesi, değişikliğin yasal gerekçesi beraber değerlendirildiğinde kanun koyucunun müdafii ile temsil edilse bile kararların sanıklara tebliğini gerçekleştirme adına bu değişikliği yaptığı açık ve nettir. Aynı şekilde 5271 sayılı CMK'da kararların sanıklara tebliğine ilişkin emredici hükümler nazara alındığında aksi yöndeki bir kabul yasalarımızın açık hükümlerine aykırı sonuç doğurmaktadır. Özellikle yukarıda anılan İçtihadları Birleştirme Büyük Genel Kurulunun kararından sonra Tebligat Kanununda değişikliğe gidilmiş olması ile 5271 sayılı CMK'nın anılan hükümleri beraber değerlendirildiğinde kararların sanıklara müdafii bulunup bulunmadığına bakılmaksızın tebliğinin gerektiği, bu tebliğden itibarende kanun yoluna başvuru süresinin başladığının kabulünde zorunluluk bulunmaktadır. Aslen CMK sisteminde yargılamanın asıl sujesi olan sanığa tanınan kanun yoluna başvuru hakkının CMK'ya göre sadece tebligatı düzenleyen - ki bu konuda dahi ilgili madde CMK'ya atıf yapmıştır- Tebligat Kanununun ilgili maddesine göre kanun yoluna başvuru süresini başlatmak yasal mevzuata uygun bir durum olmayacaktır. Yine müdafiinin kanun yoluna başvuru süresini kaçırması durumunda müdafiye uygulanacak cezai veya idari yaptırım sanığın temyiz hakkını geri vermeyecek ve bu anlamda hak kaybını da önlemeyecektir. Bu itibarla; özellikle Tebligat Kanununun 11. maddesinde yapılan değişiklik, değişikliğin gerekçesi nazara alınarak aleyhine kanun yoluna başvurulabilecek mahkeme kararlarının sanıklara tebliği ve bu tebliğden itibaren yasa yollarına başvuru süresinin başlatılması bir zorunluluktur.
Bu açıklamalar ışığında somut olay değerlendirildiğinde; gıyapta verilen istinaf başvurusunun esastan reddine ilişkin Bölge Adliye Mahkemesi hükmünün elektronik tebligat yoluyla 17.05.2021 tarihinde sanık müdafiinin e-posta adresine gönderildiği ve mevzuat gereği verilen süre sonunda 22.05.2021 tarihinde otomatik olarak okundu sayılarak sanık müdafiine usulüne uygun olarak tebliğ edildiği yasal süresi içerisinde temyiz yoluna başvurulmaması neticesinde kararın 30.06.2021 tarihinde kesinleştiğinden sanık müdafiinin temyiz talebinin reddine karar verildi, bu yönüyle Dairemizde oluşmuş bir uyuşmazlık bulunmadığı;
Ancak istinaf kararının sanığa tebliğ edilmediği, sanığın 16.07.2021 tarihli dilekçe ile hükmü temyiz ettiği, bu tarihin öğrenme tarihi olarak kabulü ile temyiz isteminin süresinde olduğu kabul olunarak isteminin incelenmesi görüşünde olduğumuzdan sayın çoğunluğun aksi yöndeki uygulamasına iştirak etmiyoruz.
